Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Wszandy naobkoło słychować rojmowanie roztomajtych ptǒkōw. Wiesna ci cǒłkim pyskiym, wszyjsko zielōne, wszyjsko polekuśku napoczynǒ kwiść. Ja, wiesna, wiesna już mōmy i to już bez cǒłki miesiōnc. Jakosik tak czowiek lekszyjszy sie czuje, jakosik tak możno inakszij gawcy na tyn nǒjgryfniyjszy ze światōw i tak jakosik... ale mie wleźli w grace, kajżech ci naszŏł take jankorne, możno tyż i deczko teskliwe i myszate sztrofki jednyj babeczki ze Wrocławiǒ. Mianuje sie Łōna Krystyna Blumowska i napisała ci Łōna kejsik tak:

„Szary potok
szarych twarzy,
Toczy krople
szarych marzeń.
One nie chcą
żyć w zachwycie,
je zachwyca
szare życie.
Pędzą brukiem
szarych zdarzeń,
depczą w tłumie
tęczę marzeń.”

A możno to skuli tego, co czowiek zwiykowany jak jǒ corǒzki barzij kukǒ do zadku, corǒzki mynij mu sie kce gawcyć do przodku, siōngać do czegosik jesce nowygo. A już kajsik we łoziymnǒstym wiyku jedyn istny François-Marie Arouet, kiery sōm sie mianowǒł Wolter, pisǒł ci tak jakosik:
„Czym żech jǒ jes, kajżech jes, kandyż zmiyrzōm i skōndyś sie wandluja?”
Ja, gryfne i mōndre sōm te pytania. Tela, co to ci jes dlō mie teli łogrōmnucny mur, iże przi nim tyn wywołany Chiński Mur, zdǒwo sie być ino borsztajnym! A sam jesce tyn nasz czǒs tyrǒ, i tyrǒ choby go fto ścigǒł. I chocia wiesna we lufcie, i niy ino w lufcie, mie ciyngiym jes tak jakosik, takǒ ci mōm launa, iże wszyjsko mi sie zdǒ take jankorne, teskliwe choby takǒ przistōmpiōnǒ, fest ci popuczōno starǒ biksa ze piwa.
Zegziołych, rozkokocōnych jes choby szejść dziobłōw sknōłtlowanych ze sia do kupy! A chocia i przi tyj wiyśnie kukōm ci tak bele kaj, i na bele kogo, weźrok mōj wartko żynie dziepiyro za filipym (za rozumym). I ku tymu jesce blank sie tym niy tropia, mie to już blank niy zajimǒ, corǒz barzij wisi mi jak kilo kitu na zicherce. A gymża tak sie po tych mojich Pniokach, deptōm bele kaj i rōłz żech trefiōł na dwiōch starych knakrōw, takich bez siedymdziesiōnt lǒt starych, cheba naszych werkowych pynzjōnistōw. Zicli sie sam u nǒs na plantach na bance i tak sie tam bele co łozprawiajōm, a tak po prǒwdzie, to jamrujōm, jak to stare chopy poradzōm. Razinku usłyszǒłech jak jedyn śnich gǒdǒ:
– Wiysz Ernst, kiejsik roztomajte ipty tuplikowali we telewizyji, iże jak bydymy stare, fest stare, to niy bydymy już MŌGLI !!!
– Ja, ja, tak gǒdajōm do terǒzka i cheba... majōm prawie, prǒwda?
– Aaa, tam, cōżeś blank łogup, mie sie ino, to tak ganc ajnfach... NIY KCE !
Nō ale, kiejsik, za pierōnym starego piyrwyj to i wicnie, i festelnie dlǒ chopa gryfnie bywało. Jǒ sōm bocza taki fal, kiery mi sie przitrefiōł we zanatorjōm (coby ino moja Haźbiytka niy suchała). Przilazuja fest niyskoro na łodwieczerz do tego mojigo zanatorjōm (musiǒłech skorzij dać mocka na lepsze flyjgerze ze mojigo łoddziǒłu) a tam we mojij izbie, we mojim prykolu legła sie frech na isto szykownǒ, gryfnǒ dziołcha. Nō Wiycie, dziołcha jak marzyni, gryfnǒ fresulka, pierōnym duge szłapy, wizgyrne łogiby, dychanie – połnǒ piōntka... fedrujōncǒ piōntka! Aże mi dych chyciyło. I skuli tego, bez cǒłko noc (!) tuplikowǒłech ji, przepiyrǒłech jōm, co to na isto niy jes jeji izba we tym zanatorjōm, i iże ci sie łōna pewnikiym majtła sie ze izbami (chocia mie tam za tela to niy zawǒdzało).
A kiejsik, pierōnym już dǒwno tymu nazǒd, jǒ zawdy miǒł rǒd wszyjskie baby, babeczki tela, coby ino łōne blank mode byli. Terǒzki barzij ino medikuja ło wszyjskich i ło wszyjskim, i tak mi sie zdǒ, iże baby sōm pierōnym łoszkliwe (kiejsik żech tego niy merknōł). Bo kuknijcie sie ino, wszyjskie baby, nǒjbarzij te wydane, bez pōłowa swojigo małżyństwa poradzōm paś i futrować ci tego swojigo chopecka, kǒrmić, a juzaś bez drugǒ tajla jejich pożyciǒ, ciyngiym mu przeciepować, wyszkańtować (jakōż by inakszij), iże jes spaśny i ruby jak fest wypasiōny kormik.
Nō, tōż – jakech pedziǒł – mōmy kwiyciyń chnet forbaj. Niy ma ci to miesiōnc nǒjwicniyjszy, nǒjszpasowniyjszy latoś ale dlǒ mie zawdy bōł ci to miesiōnc nǒjszykowniyjszy. Kiejsik, tak ze dwa trzi lata tymu nazǒd, dosik żech już sam nawajǒł, najamrowǒł ło tym co mi doskwiyrǒ, to terǒzki na isto kca rzōndzić ino ło wieśnie, chocia łōna ci jes barzij tak ino... wele mie.
Poszǒłech kiejsik na taki dugi szpacyr po tych Pniokach. Suchejcie ludzie, jak tam ci jes na isto gryfnie! Niy gǒdōm sam ło tych chałpach, kiere sie same już zbululi przi Marijańskij abo dalszij na Pniokach, ale ło tych zogōnach, pasiōnkach aże do Lǒgiewnik, kaj jesce moja Mamulka ze Tatulkiym zolyciyli. A i jǒ niyrōłz, niy dwa tyż tam po tych polach ze jakōmsik szwarnōm dziołchōm fyrtǒł i ino ło gupotach medikowǒł. Gynsipympki ci już fajniście powylazowali, i moiki napocznli kwiść (a chopcy bydōm dziołchōm – jak za dǒwnych czasōw – na trōmbkach ze tych mlycōw do dakli dudlić). We prima aprilis ujzdrzǒłech tyż piyrsze knopsle na stromach, i jesce dziyń-dwa a listecki gryfne wyfuknōm i wszandy sie zielōno zrobi. I taki ci to już bōł tyn miesiōnc, nikiej we starcynnyj staryj powiarce:
„Kiej przigrzeje słonko, przyjńdzie kwiyciyń łōnkōm!”
A ku tymu, chopy! Jak te nasze frele, dziołchy, samotne i wydane gryfnie ci sie poradzōm terǒzki poseblykać. Bo jǒ tam ci mōm rǒd ta mōłda, podug kieryj dziołszki pokazujōm wszyjsko, co pod kieckōm do pokǒzaniǒ majōm i jesce ku tymu te blank sage nable, te pympecki. Tōż to jes na isto medikamynt na te moje blank stare brylate ślypia. Po prǒwdzie niy mogã pedzieć, iże sie za mnōm jesce łoziymnǒstki łoglōndajōm – cheba, iże medikujōm, co jaki Gargamel za niymi tōmpie – nalech jesce tak do imyntu niy przepōmniǒł, co tyż to sie na wiesna ze dziołszkōma wyrǒbiǒ. Ino, jak to we powiarce:
„Jednymu sie łod samości leje, a inkszymu ani kidać niy kce!”

_________________
Ojgyn z Pnioków