Idzie to tyż posuchać na
www.ojgyn.blog.onet.plRōłzczasu jedyn mody czowiek, jedyn karlus prziszǒł ku swojimu majstrowi i tak deczko opaternie pedziǒł:
– Majster! Pedzieliście mi, cobych powtǒrzǒł kǒżdydziyń, iże przijimōm uciycha, radōść do swojigo życiǒ. Powtǒrzōm te zdani pǒra razy kǒżdydziyń, a tyj uciychy, tyj radōści sztyjc i jednym ciyngym mi brachuje we tym mojim życiu. Fōrt jeżech niczyji, jeżech samōtny. Cōż tyż to mōm dalszij robić?
Tyn majster po milczōncku położōł przed tym karlusym trzi dinksy: widołka, becherek i świyczka.
– Rzyknij mi, ftory ze tych dinksōw wybiyrǒsz? – poprosiōł majster.
– Anō, wybiyrōm widołka. – łodrzyknōł tyn istny.
– Nō, tōż rzyknij to piyńć razy za rajōm.
– Wybiyrōm widołka, wybiyrōm widołka, wybiyrōm widołka, wybiyrōm widołka, wybiyrōm widołka... – zgodliwie łodrzyknōł tyn karlus, tyn sztift tego mōndroka majstra.
– Dzisz chopie – pedziǒł tyj wajzer, tyn majster – mogesz powtǒrzać i milijōłn razy kǒżdydziyń, co wybiyrǒsz widołka, ale łod tego powtǒrzaniǒ ta widołka niy znǒjdzie sie we twojim posiǒdaniu. Musisz wyciōngnōńć graca i wziōńć jōm!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
