Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Ćmiōło sie już. Ja, przecamć to te nŏjkrōtsze terŏzki dnioszki i nŏjdugsze nocki. Dzisiej Wilijŏ. Ze bramy, takij autōmatycznie łotwiyranyj fōrty łogrōmnucnyj, miyndzynarōdowyj fyrmy po lekuśku wyjyżdżŏł srogachny autok, takŏ Wiycie lymuzina ze szoferokym. Na zadnim kanapyju siedziŏł możno niy taki jesce zwiykowany, ale moc usiotany, gyszeftsman. Wele niygo na przednim kanapyju leżŏł mantel wywołanego we świycie szwoca, diktatōra mōłdy a na niym leżŏł ciepniynty ze łosmolyniym mōłdny pliszhut tyż zŏcnyj marki. Tyn „biznesmen” miŏł prziwrzite, prziklapniynte łoczy, widać na jego fresie utropa i zmŏchanie. Poluzowŏł binder, łozepnōł knefel pod karkym...
– Kaj sie potraciyli, kaj sie zapodziŏli te czasy, kej czowiek niy poradziōł sie doczkać na ta piyrszŏ wilijnŏ gwiŏzdka? – belōntŏł mu sie po gowie taki niy nŏjwicniyjszy myślōnek.
– Musisz zahaltować wele tego tam, na winklu, zupermarkytu – pedziŏł ze takōm ci utropōm do szoferoka. – Musza jesce sprawić mojij babeczce jakosik gryfnŏ i szmektnŏ flaszecka wina ku wilijnyj wieczerzy.
– Na isto niy ma to prŏwda, iże czowiek pijynżny, zabrany mŏ letke życie. To niy do łostatka tak fōnguje – medikowŏł dalszij tyn gyszeftsman. – Czowiek blank ci przepōminŏ, iże jes jesce familijŏ i mocka inkszych ważnych zachōw krōm roboty. Trza bydzie przeciepnōńć na bezrok podszrajbowanie kōntraku ze tymi naszymi nowymi kōndmanami, Araberami... W dōma babeczka i cerzicka. Łobiōm przoł jak żŏdnymu inkszymu wiyncyj na tym świycie; zrobiōł by dlō nich na isto wszyjsko we swojim życiu...
Na prociw tego srogachnego ajnfartu siedziŏł na bance jedyn istny. Tak po prŏwdzie niy bōło takigo srogigo mroza ale miŏł ci łōn na sia łobleczōny stare, zababrane, sflekowane zimōwe kwańty. Na gowie rubŏ, wŏłniannŏ cyplmyca. Wele niygo zicnōł sie na łogōnie psiok. Wyglōndŏł choby taki ze miymiecka mianowany „algymajnysztrasy miszōng”, chocia bōł ci to rasōwy pies. Tyn istny tyż ci miŏł na fresie wysztrajchowane wszyjsko, co mu sie we tym jejigo życiu przitrefiōło. Sprŏwiŏł wrażyni, pobrzmiywało w niym, iże niy zawdy bōł ci łōn bezdōmny, iże przinoleżŏł łōn do tyj wyższyjszyj klasy ludzi, i ino jakisik fest niyszczysny cufal sprōwadziōł ci go do takigo stanu.
– Cysŏrz to mŏ klawe życie... – niy wieda po jakymu spōmniała ci sie tymu istnymu ta śpiywka, kierŏ dŏwno tymu nazŏd śpiywŏł Tadeusz Chyła.
Zaziyrŏł ci tak na ta lymuzina, kierŏ wyjyżdżała ze bramy tego srogachnego gyszeftu, ale bez zŏwiści, ze rułōm jak czowiek, kiery sie już do swojij dōli, do swojigo sztelōngu już do łostatka sie przibadŏł. Podrŏpŏł sie po palicy, poprawiōł cyplmyca na gowie, wraziōł gymboko gorzcie do kabzōw mantla... I ino po palicy belōntŏł mu sie myślōnek:
– Kaj sie potraciyli, zapodziŏli te czasy, kej sie czowiek niy poradziōł doczkać na piyrszŏ wilijnŏ gwiŏzdka?
Dobrze chocia tela, iże mi handlyrze ze naszygo targu, już po fajrancie handlowaniŏ, dali mie i mojimu psiŏkowi to, co łōnym tam jesce łostało, a niy werciōło sie jim sie smycyć to nazŏd do chałpy. Mōmy i wańdzōnygo harynka, i pŏra kostyrōw dlŏ mojigo liplinga, i jakesik ōłbsty, gymizy, i niy blank stary chlyb, i deczko łokrŏjkōw ze wilijnego kołocza. Spōmniŏł ci mu sie łobrŏzek: Synka wyciōngajōm spode autoka, kiery ci go na przyjńściu dlŏ piechciŏrzy przejechŏł. Dwa lata niyskorzij umrziła mu babeczka. Niy wydolyła tymu moc łoszkliwymu rakowi...
Tyn psiŏk wele tego istnego, siedziŏł sie tam na tym włōśnym chwoście ze rułōm dobrze wytrasyrōwanygo izbetnego psa. Tyż sie już przibadŏł do tego nowygo swojigo pōna. Miarkowŏł ci łōn gynał, iże pies musi mieć swojigo pōna. Co inkszego jes mieć laufpas, a co inkszego trŏpić sie ło kŏżdydniowe jŏdło. Przeca pies niy poradzi łozewrzić kŏżdego aszynkibla, kŏżdego hasioka abo rubyj papyndeklowyj putni. Polizŏł opaternie kracer, szrama po zymbiskach jakigosik rōłtwajlera... I tyż ino po tyj psij palicy belōntali sie roztomajte łobrŏzki ze dŏwniyjszego życiŏ, i psi myślōnek:
– Kaj sie potraciyli, zapodziŏli te czasy, kej sie taki chlebus jak jŏ, niy poradziōł doczkać na piyrszŏ wilijnŏ gwiŏzdka?
Tela dobrze, iże dobre ludzie byli na targu, kaj jŏ stopierōńsko mŏm rŏd deptać, bo tam jes tela roztomajtych wōniŏczek... nō, raj dlŏ psōw. A i ludzie dali na Wilijŏ, we gyszynku mojimu pōnowi, mocka szmektnych zachōw. Niy byda miŏł dzisiej głōd, pōjńdymy tyż pewnikym kajsik jesce na dugi szpacyr. Kejsik, chowany we majoryntnym dōmu, siedziŏł godzinōma na rubym i farbistym tepichu. Zatym dzieckōm zmierznōł sie psiŏk, ftorego ci sie zawinszowali na gyszynk, nō tōż poszŏł raus, łostawiyli go kajsik na ceście i gibko łodjechali, coby za niymi niy pogzuł. I tak łostŏł na hulicy, bezpański psiŏk...
Wartko śleciała łodwieczerz, szło ku dwanŏstyj. Babeczka tego gyszeftsmana łoblykła sie szykownie, wysztiglowała swoja cerzicka i poszła do kościoła na Pastyrka. Jeji chop, gyszeftsman, przisnōł na swojim fatersztulu ze glaskōm jakisik whisky we gorzci... niy miŏł ci blank chańdzi ani siyły, coby sie tyż na ta pastyrka poklechtać. Tyn istny ze tym jejigo psiokym tyż pokwanckali sie ku kościołowi. Niy wlazowali ale rajn. Tyn istny miarkowŏł, iże festelnie capi; niy szpluchtŏł sie już cheba ze śtyry tydnie, tōż tyż i ludzie we tym kościele pewnikym niy byliby radzi ze takij asisty. Stanōł wele piyrszego filorka, we kabzi miŏł cyjntla, ftorŏ sie lajstnōł, kej już skalōł ci bōł biksy po piwie wysznupane bez cŏłki dziyń we hasiokach i srogachnych aszynkiblach.
Psiŏk styrcŏł wele szłapōw swojigo pōna. Miarkowŏł, jako wytrasyrōwany pies izbetny, iże łōnymu tyż niy lza wlazować do kościoła, ludzie niy mieli by tego rade. Tōż tyż styrcŏł, zatym siednōł sie juzaś na swojim łogōnie i czekŏł...
A ze kościoła słychać już farorza:
„Bōg się rodzi, moc truchleje,
Pan niebiosōw obnażony!”
Ludzie naobkoło winszujōm sie wesołych świōnt; bożiduda, jorganista grŏ na cŏłki karpyntel roztomajte kolyndy, ludzie sie radujōm, iże jak kŏżdyrok narodziōł jim sie Pōnbōczek.
A światło miesiōnczka spływało takimi strzybnymi sztrajfami nad głŏdkōm ajsdekōm, szkoprupōm śniyga. Na tym strzyble kładli sie modrawe ciynie srogich stromōw. Rzyka poblisku nynała pod lodym.

_________________
Ojgyn z Pnioków