Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

To sie przitrefiōło we Hamerice. Łozprawiajōm łojciec ze swojim synkym.
– Tatulku! A mogã ci terǒzki zadać jedne pytani?
– Nō dyć żysz! Pytej! A ło co ci sie rozłajzi?
– Tatulku, a wiela to ty tyż zarǒbiǒsz bez jedna godzina?
– To niy ma twoja utropa, twoja zacha, a tak we cǒłkości, to po jakymu sie mie razinku ło to pytǒsz?
– Jǒ ino kciǒł sie dowiedzieć gynał wiela to mǒsz za godzina roboty... niy gorsz sie na mie...
– Nō, kej już musisz to miarkować, to ci rzykna, iże mōm 100 dularōw bez godzina.
Synek ino wzdychnōł, spuściōł ślypia i ze takim jankorym spytǒł:
– Tatulku! A mōgdych łod cia borgnōńć... 50 dularōw?
Łojcie bōł ściykły i ze złōściōm rzōńdzi:
– Synek! Eźli pytǒsz mie ino skuli tego, co kcesz borgnōńć pijōndze, coby sie lajstnōńć jakosik iptowatǒ gracka abo jakesik inksze duperszwance, to we tym łoka mrziku maszyruj direkt do twojij izby i wlazuj do prykola! Pomedikuj ło tym po jakymu jeżeś taki łozbestwiōny, gyszefciŏrski. Jǒ bakōm choby gupi kǒżdydziyń dlǒ... takigo moc dzieckowygo i chamkrojcowatego zachowaniǒ, jak te twoje!
Synek poszǒł do swojij izby i zawrził dźwiyrze. A tyn chop, tyn łojciec siednōł se i napocznōł sie jesce barzij nerwować, kej medikowǒł ło pytaniach maluśkigo synka. Jak łōn sie łopowǒżōł, coby łodymie wyciōngać pijōndze?
Śleciała godzina, możno dwie, szpanōng już śleciǒł i tyn istny napocznōł medikować: A możno synkowi richtik, jużcić potrza bōło tych 50 dularōw na cosik niymożybnie ważnygo... przecamć łōn do terǒzka mało kedy prosiōł mie ło pijōndze...
Wstǒł chop, i poszǒł po lekuśku ku izbie swojigo synka, łozewrził dźwiyrze...
– Synek! A nynǒsz to ty już?
– Niy tatulku, niy śpia jeszcze..
– Wiysz, pomyślǒłech, iże możno za fest, za łostro łodpedziǒłech ci na twoji pytania, ale miarkujesz przeca, iże procnie bakōm a dzisiǒj bōł łosobliwie procny i dugi dziyń.
Chop wyciōng notgeld, banknōta...
– Sam mǒsz te twoji 50 dularōw ło kiereś mie skorzij prosiōł!
Synecek siednōł sie sztram i lachnōł sie ku tatulkowi:
– Łooo... gryfnie tatulku dziynkuja!
Zatym juzaś siōngōł pod zegōwek swojōm maluśkōm gorzciōm, wycing pǒra popyczōnych notgeldōw i pokǒzǒł je łojcu. Chop uwidziǒł, iże jejigo synek miǒł już jakiesik pijōndze i złōść napoczła wrǒcać. A synek po lekuśku porachowǒł swoji pijōndze, a niyskorzij kuknōł na swojigo łojca ze takōm radōściōm na licach...
– Rzyknij mi synek, po jakiymu kcesz mieć wiyncyj pijyndzy, eźli już przecamć mǒsz jakiesik?
– A to skuli tego tatulku, iżech niy miǒł łōnych dosik, ale terǒzki już mōm jich za tela! – łodpedziǒł uradowany synek. – Tatulku, uzbiyrǒłech już cǒłke 100 dularōw. Eźli moga już terǒzki lajstnōńć sie, sprawić se jedna godzina twojigo czasu?
– A czamu pytǒsz?
– Bo kciǒłbych, cobyś tatulku wrōciōł jutro deczko skorzij ze roboty do dōm, i cobych jǒ mōg jutro ze cia spōlnie, do kupy powieczerzać.
Łojciec zahaltowǒł choby go piern prasknōł. Śleciało deczko czasu, kej łojciec łobjimǒł swojigo synecka i napocznōł szkōmleć ło jejigo wybǒczyni...
Wiycie, moje Wy roztomiyłe, to ino take krōciuśke przipōmniyni dlǒ tych wszyjskich, ftorzi bakajōm tak procnie we swojim życiu.
Ludzie! Poświyncejcie swōj drōgowercity, wzocny czǒs dlǒ tych, kierzi cosik geldujōm we waszym życiu, ftorzi sōm bliske waszymu syrcu. Pamiyntejcie tyż, coby poświyńcić sto dularōw (abo i inkszych pijyndzy), kiere zarǒbiǒcie dlǒ kogosik, kōmu przajecie. Eźli wykitujecie, eźli my wszyjske zyjńdymy ze tego świata już jutro, fyrma, werk we ftorym bakōmy moge nǒs zastōmpić bez pǒrã dni. Ale familijǒ i przociele łod ftorych na zawdy już łodyjńdymy, łodczujōm bolysnǒ i mierskǒ utrata do kōńca życiǒ.
Pewnikym tyż terǒzki już zmiarkujecie, iże wiynkszōściōm łoddowōmy sie robocie barzij niźli włōśnyj familiji i przociylōm, prǒwda?

_________________
Ojgyn z Pnioków