Świętochłowice - Forum bez polityki

W połowie sierpnia tego roku mieliśmy okazję pojechać na pielgrzymkę śladami św. Pawła z grupą pielgrzymów z parafii pw. Ducha Świętego w Tychach.
Kilka lat temu podróżowaliśmy już po Grecji, lecz głównie w jej części południowej. Ta wyprawa częściowo pokrywała się z wcześniejszą trasą, lecz najistotniejsze poznawczo było północne i zachodnie wybrzeże Morza Egejskiego.
Wybierając do podróżowania autokar trzeba się nastawić na niedogodności długiej podróży. Na szczęście nie mieliśmy nocnych przejazdów. Pierwszego dnia pokonaliśmy trasę przez Czechy i Węgry aż do Serbii, gdzie w Nowym Sadzie zatrzymaliśmy się na nocleg w hotelu Vila Moskwa.



Po drodze nie zabrakło śladów naszych kibiców. Może to jeszcze z czasów, jak Ruch grał z Czarnogórą?



Kolejnego dnia dotarliśmy do Salonik, stolicy greckiej Macedonii, gdzie spędziliśmy dwie noce w hotelu Filippos. I znowu ciekawostka: Grecy nie cierpią nazwy Saloniki, która przylgnęła do tego miasta za czasów niewoli tureckiej. Dla Greka to miasto zawsze nazywa się Thessaloniki i nigdzie nie znajdziemy innej niż ta nazwa. I słusznie, bo przecież św.Paweł pisał listy do Tesaloniczan, a nie do Saloniczan.

Pomnik Aleksandra Wielkiego



Wizytówka Thessalonik Biała Wieża



Nad morzem jak zawsze pięknie



Ale nie wszędzie jest pięknie. I w drugim co do wielkości mieście Grecji może wyglądać tak:



Centrum





Bazylika św. Dymitra patrona miasta, budowana w wiekach V – VII. Podlega oczywiście Greckiemu Kościołowi Prawosławnemu, który dominuje w Grecji. W czasie okupacji tureckiej kościół przekształcono w meczet i dopiero w XX wieku przywrócono mu poprzednią funkcję.

Następnie wyruszyliśmy w prawie dwustukilometrową trasę do Kawali, zwanej dawniej Neapolis. Początki miasta sięgają VI wieku p.n.e, a nazwa oznaczała po prostu nowe miasto. Stąd właśnie św. Paweł rozpoczął swoją europejską wyprawę misyjną.
Oczywiście współczesna Kawala nie zapomina o wielkim świętym, który odwiedził to miasto.



Ze starożytnego Neapolis św. Paweł dość szybko dotarł do oddalonego 15 km Filippi.
Nazwę miastu nadano na cześć Filipa Macedońskiego, ojca Aleksandra Wielkiego, który je rozbudował i zaludnił macedońskimi osadnikami. Początek rozwoju datowany jest na 356 rok p.n.e.
Z kolei Rzymianie zajęli Filippi w roku 168 p.n.e. i dość szybko rozbudowali je w charakterystycznym dla nich stylu. Leżało również na szlaku Via Egnatia, czego ślady znajdują się na terenie oddanych do zwiedzania wykopalisk.



Zachowany został także starożytny teatr oraz Forum powstałe 150 lat przed n.e. W jego obrębie znajduje się hala kolumnowa, łaźnie oraz sklepy. Jeden z nich należał do Lidii, pierwszej Europejki ochrzczonej przez św. Pawła.







Niestety pobyt św. Pawła w Filippi to także wydarzenia bardziej dramatyczne. Kiedy siłą swojej modlitwy uwolnił jedną z mieszkanek miasta od opętania, został wtrącony do więzienia. Okazało się bowiem, że uzdrowiona kobieta utraciła zdolności wróżenia. To spowodowało niezadowolenie jej opiekunów, którzy z jej działalności czerpali zyski. Miejsce uwięzienia świętego apostoła jest również dostępne do zwiedzania.



W pobliżu archeologicznych wykopalisk znajduje się teren, gdzie prawdopodobnie funkcjonowało domostwo Lidii. Obecnie zbudowano tam współczesny kościół poświęcony dziś już świętej Lidii, wprowadzonej do oficjalnego spisu świętych i błogosławionych w 1584 roku przez Cezarego Baroniusza, włoskiego kardynała i historyka. Budowla ma kształt baptysterium i ozdobiona jest pięknymi malowidłami i witrażami.





W pobliżu kościoła przepływa strumień Gangites, przy którym niegdyś spotykali się Żydzi na sobotnie modlitwy. W tym przepięknym miejscu znajduje się kapliczka poświęcona również św. Lidii oraz niewielki ołtarz, gdzie można sprawować liturgię.



Powrót do Thessalonik

Nazajutrz skoro świt, wyruszyliśmy w kierunku masywu Olimpu i jego niezwykłej okolicy. Nie mieliśmy w planie zdobywania masywu, lecz mogliśmy podziwiać jego panoramę z najlepszej perspektywy, czyli z miejscowości Litochoro. Stąd najczęściej organizowane są wyprawy na Olimp.
Litochoro to bardzo urocze miasteczko, pełne kwiatów, kawiarenek, restauracji i sklepów. Z perspektywy całej podróży muszę stwierdzić, że tu były najfajniejsze pamiątki do kupienia.









Naszym celem tego dnia była Kalambaka, położona w pobliżu prawosławnych klasztorów na skałach, znanych jako Meteory. Wcześniej zatrzymaliśmy się jeszcze w tłumnie uczęszczanym przez pielgrzymów miejscu, czyli w rejonie malowniczego wąwozu Tembi. Dołem wąwozu płynie rzeka Pinios, która stanowi naturalną granicę między Macedonią i Tesalią.



W XIII wieku wykuto częściowo w skale niewielki kościółek prawosławny poświęcony św. Paraskewi. We wnętrzu można podziwiać bizantyjskie malowidła oraz ikonę przedstawiającą świętą z oczami na tacy. Paraskewa, podobnie jak św. Łucja, umarła śmiercią męczeńską, wcześniej oślepiając się by uniknąć zhańbienia.



Na terenie wąwozu znajdują się dwa słynne źródła. Jedno to tryskające ze skały źródło blisko mostu, w którym miała kąpać się Afrodyta przed spotkaniem z Adonisem. Woda utworzyła tutaj romantyczną sadzawkę otoczoną drzewami laurowymi.



Drugie źródło, kojarzone z nimfą Dafne, znajduje się w wąskiej szczelinie, w którą wcisnąć się nie jest łatwo, zwłaszcza osobom bardziej puszystym. Wypływająca tu woda podobno korzystnie wpływa na wzrok.



Schodząc w kierunku mostu można zakupić najróżniejsze pamiątki na wielu znajdujących się tu straganach.

Kolejny nocleg mieliśmy w Kalambace. Jest to najpopularniejsza baza wypadowa do krainy fantastycznych skalnych ostańców, na szczytach których pobudowano prawosławne klasztory.

Pierwsi pustelnicy przybyli tutaj w początkach XI wieku i mieszkali w grotach i jaskiniach. Dopiero na przełomie XI i XII wieku powstała pierwsza wspólnota monastyczna, która na potrzeby modlitewne wybudowała na szczycie jednej ze skał kaplicę Marii Panny. Później budowano coraz bardziej okazałe prawosławne monastyry. Tak powstały 24 klasztory, z których obecnie 6 jest zamieszkałych. Przez wieki wszelkie dostawy, a także transport mnichów, odbywały się za pomocą lin. Współcześnie powstały wygodniejsze schody i pomosty.



My zwiedzaliśmy monastyr Warłama, który został założony w 1350 roku przez pustelnika o tym imieniu. Po jego śmierci klasztor opustoszał na 200 lat, aż został przywrócony do życia przez zamożnych braci zakonnych Teofanisa i Nektariosa. Ciekawostką jest, że materiał do odbudowy transportowano na szczyt skały przez 22 lata, a sama budowa trwała 20 dni.





Inne monastyry podziwialiśmy z daleka.







Zmierzając do Aten, zajrzeliśmy też do pracowni ikon.

Kolejny dzień rozpoczęliśmy od mszy świętej w ateńskiej katedrze św. Dionizego Aeropagity.



Następny punkt zwiedzania Aten to oczywiście popatrzenie na bardzo widowiskowych greckich wartowników. My pojechaliśmy na plac przed Grobem Nieznanego Żołnierza.





Potem już Akropol, moim zdaniem wizytówka Aten.







Cały czas tłumy turystów!



Bezcenny jest też widok panoramy miasta.



Idąc śladami św. Pawła nie możemy oczywiście pominąć pobliskiego wzgórza Aresa, zwanego Areopagiem. Tam właśnie wspiął się święty Apostoł i przemawiał do Ateńczyków. Na sztucznie wyrównanym wierzchołku Areopagu od VII wieku p.n.e. obradował sąd najwyższy starożytnych Aten. Uznał więc św. Paweł to miejsce za najlepsze do głoszenia nauk Jezusa Chrystusa. Jak podają Dzieje Apostolskie, Ateńczycy podeszli do głoszonych słów bardzo sceptycznie.



Ogrody królowej Amalii

Na kilka dni przenieśliśmy się do Tolo, wypoczynkowej miejscowości nad Zatoką Argolidzką. Była to nasza baza wypadowa do zwiedzania Peloponezu.







Mieliśmy zaplanowane wycieczki do Epidauros, które można określić, jako medyczne centrum starożytnej Grecji. Od VI wieku p.n.e. do IV n.e. funkcjonowało tam najsłynniejsze sanktuarium Asklepiosa.



Kapłani skupieni wokół tej świątyni w dzisiejszym rozumieniu byli po prostu lekarzami. Rozwijająca się sztuka lekarska przekładała się na sukcesy w przywracaniu zdrowia, a wdzięczni pacjenci nie skąpili darów patronującemu świątyni herosowi.
Wokół świątyni wybudowano pomieszczenia dla pielgrzymów – pacjentów, tzw. katagogejon. Był też gimnazjon, stadion i łaźnie.
Cudownie ozdrowiali kuracjusze chętnie korzystali z rozrywek organizowanych w teatrze. Obiekt ten jest najlepiej zachowanym teatrem greckim. W czasach świetności mógł pomieścić 14 000 widzów.



Z Epidauros pojechaliśmy w kierunku Myken założonych przez mitycznego Perseusza, syna Zeusa i Danae. Około 1500 lat p.n.e. miasto, zamieszkane przez Achajów, było ośrodkiem kultury mykeńskiej.
Królem Myken był Agamemnon, zdobywca Troi. I tak zanim dotarliśmy do pozostałości po grodzie i cytadeli mykeńskiej zatrzymaliśmy przy prawdopodobnym grobowcu tego mitycznego króla.



Następnie dość stromym, a przede wszystkim śliskim podejściem, najwytrwalsi podeszli na szczyt cytadeli mijając po drodze słynne bramy Lwią i Tylną, oraz dwie mniejsze.



Na terenie wykopaliska znajduje się także muzeum, gdzie zebrano wiele przedmiotów pochodzących z okresu kultury mykeńskiej.



Tego dnia czekała nas jeszcze wizyta w dawnej stolicy współczesnej Grecji, w Nafplionie. W czasie, gdy Grecja odzyskała niepodległość, Ateny były mocno podupadłym pod panowaniem tureckim miastem, dlatego Napfplionowi nadano rangę stolicy na lata 1823 – 1834. Trzeba przyznać, że to portowe miasto prezentuje się bardzo pięknie.

Jeden dzień poświęciliśmy na rejs do dwóch wysp należących do Archipelagu Wysp Sarońskich.





Hydra to niezwykła wyspa, bardzo ekskluzywna i modna od jakiegoś czasu Brzegi wyspy opadają stromo do morza i sprawia to, że generalnie nie ma tu plaż, z wyjątkiem dwóch dość oddalonych od portu.



Wyjątkowość wyspy polega też na tym, że zakazany jest tutaj ruch pojazdów kołowych, nawet rowerów. Wszelki transport ładunków i osób odbywa się tylko za pomocą osłów, koni i mułów.



Właściwie nie ma się czemu dziwić, gdyż tradycyjnych dróg na Hydrze jest niewiele, są tylko w obrębie nabrzeża. W głąb świetnie zachowanej dziewiętnastowiecznej zabudowy głównego miasta, także o nazwie Hydra, dotrzeć można przede wszystkim schodami. Takie wspinanie się labiryntem krętych podejść i schodów jest bardzo fascynujące.





We wczesnych godzinach popołudniowych ponownie wsiedliśmy na prom i popłynęliśmy w drogę powrotną odwiedzając jeszcze na krótko wyspę Spetses. Tutaj plaże są już bardzo przyjazne, piaszczyste, a otaczające wyspę wody charakteryzują się świetnymi warunkami do uprawiania sportów wodnych.



Duży wpływ na charakter zabudowy miasta ma niewątpliwie okres wenecki. W tym czasie miasto nosiło nazwę Isola di Spezzie czyli Wyspa Aromatów. Rzeczywiście pachnące zioła, kwiaty, drzewka cytrusowe i laurowe wciąż rozsiewają cudowne aromaty.



Tu nie ma już takich zakazów odnośnie transportu, niemniej bardzo popularne są dorożki.

W końcu przyszedł czas na ostateczne pakowanie się, pożegnanie wypoczynkowego raju w Tolo i wyruszenie w drogę powrotną do Polski.
Jednak wcześniej spędziliśmy jeszcze parę godzin w Koryncie, mieście również bardzo mocno związanym ze św. Pawłem. Któż nie zna listów św. Pawła do Koryntian, a zwłaszcza tego o miłości.
(…) Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;(…)
W Koryncie św. Paweł przebywał ponad rok. Wiemy, że w ciągu tygodnia pracował przy wyrobie namiotów, a w soboty głosił nowe nauki w synagodze.
Na środku rzymskiego forum zachowała się mównica, tzw. Bema, z której miał przemawiać św. Paweł.





Obszar archeologicznych wykopalisk na terenie bogatego Koryntu jest imponujący. Pozostałości z okresu rzymskiego to m.in. znajdująca się w centrum Agora, świątynia Apollina czy też Droga Lechajońska.





A nad wszystkim góruje Akrokorynt, samotny szczyt, na którym w Starożytności znajdowała się świątynia Afrodyty. Kapłanki posługujące w tej świątyni z lekceważeniem nazywa się córami Koryntu, co oznacza kobiety lekkich obyczajów. Jak twierdziła nasza przewodniczka, nie zawsze to jest sprawiedliwe, gdyż często kapłankami były kobiety wykształcone i ich rolą było towarzyszenie w spotkaniach, które dziś nazwalibyśmy biznesowymi. No ale fama poszła…



Na koniec jeszcze Kanał Koryncki



Jeżeli ktoś jest zainteresowany szerszą fotorelacją, zapraszam na bloga: http://nagda991.blogspot.com/2018/10/ze ... -pawa.html