Świętochłowice - Forum bez polityki

Dzisiaj odwiedzamy Bazylikę Matki Boskiej Królowej Męczenników w Bydgoszczy. Od 2008 stanowi część Sanktuarium Królowej Męczenników.



Starania o budowę kościoła sięgają początku lat 80. XX wieku, po zapoczątkowaniu budowy nowej dzielnicy mieszkaniowej Bydgoszczy planowanej na 80 tys. osób.

Parafię erygował biskup Marian Przykucki – ordynariusz chełmiński z dniem 7 października 1983 r.

Do roku 1991 użytkowano tymczasową, murowaną kaplicę, po czym nabożeństwa przeniesiono do nowo wybudowanego kościoła. Świątynię wzniesiono w latach 1987–1991, a jej konsekracja przez arcybiskupa Henryka Muszyńskiego odbyła się w rocznicę dziesięciolecia parafii 7 października 1993. W latach 1986–1988 oddano do użytku również dom katechetyczny z plebanią.

Proces budowy kościoła został zakończony w 1994, kiedy arcybiskup Henryk Muszyński poświęcił kaplicę Chrystusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. Odtąd działania twórcze i budowlane dotyczyły w coraz większym stopniu otoczenia świątyni, zwłaszcza wykorzystania Doliny Śmierci i postawionego tam pomnika do uroczystości religijnych i patriotycznych.

Świątynia ma od lat wyrazisty charakter. To naturalne miejsce spotkań kombatantów, rodzin poległych podczas II wojny światowej, osób, którym bliska jest tematyka martyrologii. Gromadzi też setki młodych, dzięki prężnej działalności Fundacji Wiatrak.

Kościół, parafia, sanktuarium wraz z Doliną Śmierci, Kalwarią Bydgoską, Domem Jubileuszowym, fundacją „Wiatrak” oraz duszpasterstwem akademickim „Martyria” stanowi obecnie prężne centrum kulturalne i religijne obejmujące nie tylko dzielnicę Fordon, a również całe miasto.

25 marca 2014 biskup Jan Tyrawa ogłosił decyzję Stolicy Apostolskiej o wyniesieniu świątyni do godności bazyliki mniejszej.

Jest w Warszawie parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej Wyznawców.
Kościół obsługiwany jest przez księży Pijarów.



22 października 1988 roku Bp Zbigniew Kraszewski wmurował kamień węgielny.
17 września 1994 roku Ksiądz Prymas Kard. Józef Glemp poświęcił zbudowany kościół parafialny.

Do kościoła należy także kaplica, w której znajduje się cudowny obraz Matki Bożej Nauczycielki Młodzieży. Kaplica ma rangę sanktuarium.

Dziś na naszej trasie Rzymskokatolicka Parafia pw. Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Wielopolu Skrzyńskim.



Historia Wielopola sięga już końca XI wieku. Pierwszą ważna datą był rok 1124, w którym to legat papieski ustanowił granice dla biskupstwa lubuskiego, w skład którego weszło Wielopole. Tereny te były często najeżdżane przez hordy tatarskie, co spowodowało wyludnienie i zniszczenie go.

W związku z tym w średniowieczu było zasiedlone przez kolonistów niemieckich, czego konsekwencją była tymczasowa zmiana nazwy na Furstenberg. Pierwszy dokument określający Wielopole jako miasto datowany jest na 1348 rok i znajduje się w krakowskiej kurii.

Powstania parafii trzeba doszukiwać się na początku XIV w. W czasie reformacji dobra biskupów lubuskich zostały skonfiskowane i przeszły w ręce reformatorów, a wraz z nimi Wielopole. W 1580 r. Kasper Maciejewski dziedzic na Wielopolu, dokonał restytucji beneficjum proboszczowskiego. Parafia Wielopole Skrzyńskie jak na owe czasy była bardzo duża, dlatego na jej terenie istniały aż cztery kościoły:
- kościół murowany p.w. św. Marcina istniał w latach 1595 – 1722;
- kościół drewniany p.w. św. Krzyża wybudowany przed 1595;
- kościół p.w. św. Barbary na górze Straszewa;
- kościół parafialny, drewniany z murowaną zakrystią p.w. Najśw. Maryi Panny Wniebowziętej, który 15.05.1654 r. w dzień Wniebowstąpienie Pańskiego został zniszczony.

Wszystkie cztery kościoły obecnie nie istnieją.

Obecny kościół parafialny został wybudowany prawdopodobnie w 1678 r., z fundacji ks. Macieja Kłosińskiego kanonika sandomierskiego. Konsekrowany 01.11.1685 r. przez bpa Mikołaja Oborskiego, Biskupa Krakowskiego.

Serena- bardzo ładny kościół. Mam niedaleko. Wpadne w cieplejszy weekend

Mamy w Chropaczowie kościół pw. Matki Bożej Różańcowej, lecz aby wezwanie brzmiało dokładnie jak w Litanii Loretańskiej, trzeba wybrać inny. Udajmy się więc do kościoła Matki Bożej Królowej Różańca Świętego w Łaziskach Górnych.



Łaziska od samych początków istnienia do 1902 roku należały do obszernej parafii mikołowskiej.
Wybudowana w 1893 roku kaplica w Łaziskach Górnych pełniła funkcję kaplicy filialnej kościoła macierzystego w Mikołowie, bez stałej funkcji i siedziby duszpasterza.
W 1899 roku gmina zwróciła się do ks. kardynała z prośbą o mianowanie dla Łazisk osobnego duszpasterza.
30 listopada 1902 roku charakter kaplicy zamieniono na kurację, a dnia 15 grudnia 1902 roku przybył do Łazisk ks. Mateusz Bielok wikary z Mikołowa, który objął funkcję kuratusa przy kaplicy.
W związku z przebudową i powiększeniem kaplicy zarząd kościelny na posiedzeniu 6 listopada 1907 roku zwrócił się do ks. kardynała z prośbą o podniesienie placówki do rangi parafii. Utworzenie samodzielnej parafii pod wezwaniem Królowej Różańca Świętego nastąpiło na mocy dekretu erygującego podpisanego przez ks. kardynała Koppa 12 grudnia 1907 roku.

O super

Matka Boża Królowa Rodzin patronuje między innymi kościołowi w Białce na Podhalu.



Przed powstaniem parafii wieś Białka należała przez kilka wieków do parafii w Makowie Podhalańskim. Obecnie z dawną parafią związanych jest ok. 1/3 ludności.

Kościół w Białce nosi wezwanie Matki Bożej Królowej Rodzin. Nawiązuje ono do tytułu, jaki wcześniej otrzymał słynącymi łaskami wizerunek Matki Bożej Makowskiej, czyli Matki Bożej Opiekunki Rodzin, koronowany papieskimi koronami na Błoniach Krakowskich w czasie I pielgrzymki Ojca Świętego Jana Pawła II w czerwcu 1979 r. Kopia tego obrazu znajduje się w głównym ołtarzu kościoła w Białce.

Powodem budowy świątyni była duża odległość do najbliższego kościoła w Makowie Podhalańskim (9km).
Pierwszą próbę budowy podjęto w 1939 r., a drugą w 1957 r., ale bez efektu. Dopiero wyniesienie księdza kardynała Karola Wojtyły na Stolice Piotrową wyzwoliło w społeczności białczańskiej energię, której nie ostudził nawet stan wojenny.

Kamień węgielny poświęcony przez Ojca Świętego na Błoniach 22 czerwca 1983 roku, osobiście wmurował ksiądz kardynał Franciszek Macharski 6 listopada 1983 roku.

Utworzenie Parafii nastąpiło 29 czerwca 1984 r.

Kościół został konsekrowany 12 kwietnia 2008 roku przez kardynała Stanisława Dziwisza. Dopełnieniem budowy kościoła niewątpliwie jest jego konsekracja. Kościół wówczas staje się świątynią poświęconą wyłącznie Bogu i sprawowaniu nabożeństw ku Jego czci. Ciągłe ulepszanie i upiększanie kościoła sprawiło, że ta uroczystość odbyła się dopiero po przeszło 20 latach. Wówczas zmieniono również ołtarz na kamienny, gdyż tak wymagają przepisy liturgiczne. Prace nad ukończeniem i upiększeniem świątyni i jej otoczenia trwają praktycznie do dnia dzisiejszego.

Dzisiaj zapraszam do stosunkowo nowego kościoła pw. Matki Bożej Królowej Pokoju w Tarnowskich Górach.



Kościół został wybudowany w latach 1991–1999.
Kamień węgielny wmurowano 17 maja 1997 roku. Uroczystego poświęcenia kościoła dokonał biskup gliwicki Jan Wieczorek 27 listopada 1999 roku.
Od tego dnia rozpoczęto codzienne sprawowanie Mszy św. w kościele. Wszystkie prace związane z wystrojem wnętrza zakończono w 2004 roku.

Będzie to ostatnie wymienione w Litanii Loretańskiej wezwanie: Królowo Polski. Sporo jest kościołów pod tym patronatem, a my wybierzemy się do przepięknego miasta Zamość, gdzie decyzją bpa Bolesława Pylaka rozpoczęto w 1982 r. tworzyć nowy ośrodek duszpasterski.



Parafia Matki Bożej Królowej Polski została erygowana 8 grudnia 1983 roku, lecz poświęcenie placu pod budowę kościoła odbyło się 10 maja 1983 r.
W Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP w 1983 r. odbyło się poświęcenie kaplicy pw. MB Królowej Polski.

Wykorzystane zostały wszystkie zaczerpnięte z Litanii Loretańskiej wezwania. Nie wszystkie zostały zastosowane do ustanowienia patronatu nad świątyniami, a może nie znalazłam. Do końca maja pozostało jeszcze kilka dni i proponuję odwiedzić kościoły pod wezwaniem Matki Bożej od różnych spraw.

I tak dzisiaj parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Pszowie.



Kościół parafialny p.w. Narodzenia NMP pochodzi z pierwszej połowy XVIII w.
Imponująca jest skala tego dzieła – okazałej pielgrzymkowej świątyni maryjnej, tak odmiennej od małych, skromnych wiejskich kościółków, która stała się przyczyną ciągłego wzrostu kultu maryjnego. Kościół naśladuje najlepsze austriackie wzorce. Jest dwuwieżowy, o szerokiej przestronnej nawie obliczonej na pomieszczenie wielu pielgrzymów pod rozległym kolebkowym sklepieniem, z emporami (galeriami), będącymi ekskluzywnym dodatkiem wielkich świątyń. Dziś jest znakiem rozpoznawczym i najlepszą wizytówką Pszowa.

Powodem budowy wspaniałego murowanego kościoła było sprowadzenie z zagranicy (Śląsk wówczas nie należał do Rzeczypospolitej) kopii najcenniejszego obrazu religijnego czczonego przez Polaków – cudownego wizerunku Matki Bożej z Jasnej Góry w Częstochowie. Ten typ wizerunku maryjnego, określanego mianem Hodegetrii („Wskazującej drogę”), zgodnie z tradycją bizantyńską wywodził się z portretu ukazującego Marię namalowanego przez św. Łukasza. Zakupiona w 1722 r. przez mieszkańców Pszowa kopia została potarta o oryginalny obraz, by, jak wierzono, mogła zyskać część mocy.

Nie wiadomo do końca, w jakich okolicznościach i w jakim stopniu uszkodzony obraz został częściowo przemalowany przez artystę z Wodzisławia Śląskiego, Fryderyka Siedleckiego. Zmiany widoczne były przede wszystkim w wyglądzie Matki Bożej, Jej teraz już jasnej karnacji i delikatnym uśmiechu. „Nowy” poświęcony wizerunek, zawieszony w bocznym ołtarzu dawnego kościółka, stawał się z wolna przedmiotem czci.



Matkę Bożą z Pszowa określa się mianem Uśmiechnięta.