Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Zawdych bół łotôczóny, chnet łoblygany bez kobiyty (i blank sie sam niy kca asić!). Kiejby łóne tak jesce zawdy, ale to na isto zawdy, mieli mie festelnie rade, przoli by mi, bółbych i jô moc rôd. Cosik mi sie ale zdô, iże terôzki już corôzki mynij mie te dziołchy, baby majóm rade, corôzki mynij garnóm sie ku mie i blank ci już dó mie niy lgnóm. Zdô mi sie drugda, co jakosik gryfnô frela, łoziymnôstka sie za mnóm łobejzdrzi ale to pewnikiym skuli tego, co miarkuje, iże... Gargamel deptô za nióm po hulicy. Ale chopie ! Gôdôsz, co kciôłbyś iżby ci baby przôły; niy dowej jim tego poznać po cia, naskwol na nie niy zważowej i dozwôlej, coby poduk swojij lałny reskiyrowali tobóm. Baby, bele zdôwałoby sie jim, co ło tym niy wiedzóm, wolóm same być usuchliwe, zamiast zmuszać do ulygłości inkszych. Udôwajóm ino, co sóm blank równe chopóm, ale gynał miarkujóm, iże tak na isto niy jes... Co tam, dziyje sie to ze richtik dobrym rezultatym, bo przeca niy mieli by my jich tak fest rade, kiejby nóm byli równe.
Wiycie, jô to móm ło babach, kobiytach marka ło wiela lepszyjszô niźli ło chopach, ale jim blank tego niy gôdóm i tela. Babski insztynkt wiydzie ci je zaobycz na zicher bez côłkie życie tak, jak nôs wiydzie filip, i dziynka tymu niy tak czynsto łostôwajóm iptami. Przónie, miyłość znaczy dlô babów wiyncyj niż dlô chopów. Jes ci to dló nich na isto wszyjsko. I te przónie jes ci dló kôżdyj kobiyty rzôdzij, niźli chopy miarkujóm, gróntym zmysłów. Baba, babeczka moge przoć cowiekowi żadnymu, szpetnymu, bali i starymu, jeźli udô mu sie razinku łocucić ajnbildóng, lałna. Na prociw do chopa, kiery niy poradzi przoć babie, kierô niy działô na niygo, na jejigo gyfil. Skuli tego tyż granice wiyku do przóniô niy istniyjóm. Taki kardynôł Richelieu miôł jesce festelne wziyńcie bali kiej ci mu już pizło łoziymdziesiónt lôt, chocia już blank na swojich kotyrach niy poradziół ustôć. Abo taki wywołany poyta Goethe, kierymu tyż pizło bez łoziymdziesiónt lôt kiej umiyłowôł takô jedna istnô – Ulryka von Levetzow.
Ludzie, przeca przónie zetwô krótko jak życie nôjszykowniyjszygo kwiôtka. I trza miarkować, co u chopa przónie umiyrô ruk-cuk we małżyństwie a u baby – żyje jesce te przónie aże do łostatka.
Ale idzie to słówić deczko inakszij. Jô to zawdy gôdóm: WINO, KOBIYTY I... ŚPIA!!! Chocia kiejsik to blank inakszij bywało. A jedyn móndrok już bezmać we siedymnôstym wiyku, taki Daniel Naborowski, prawiół we jejigo sztrofkach cosik takigo, iże :
„Kiepska miłość o głodzie,
Nie chce się giąć po wodzie,
Ale po dobrym winie
Dogodzi się dziewczynie.”
Możno to i prôwda, nale niy bydymy sie sam ło to fest spiyrać i fantować, pra? Bo terôzki u modzioków jes możno jesce inakszij: Wino... kobiyty i... jaki tam śpiyw? I na pieróna jesce śpiyw? Wartko, wartko i dalszij do przodku ! Wszyjsko stoji monej łod tego jake wino, jake kobiyty a... śpiywać to sie zatym już blank niy kce.
Baby zaisto niy sóm gupsze łod chopów (chocia niyftórym łoszkliwcóm sie tak zdô). Na prociw, możno bali i sóm móndrzyjsze łod nich tela ino, co tak po prôwdzie, jes to móndrość inkszyj zorty. I niy byda sam za tela klycić, rzykna ino, co prôwdóm jes, iże chopy majóm srogsze filipy i tela. Ale bez te wszyjskie lata, kiej cowiek deptô po tym nôjgryfniyjszym ze światów, roztomajcie to ze tym wszyjskim bywało. We starożytnich Atenach niy miyniyli, co kobiyty sóm barzij iptowate i kôżdô asta wiydzy bóła dló nich dostympnô. Juzaś ci take plymióna jońskie i doryckie prziznôwały babóm zawdy srogô dobrô wóla dziôłaniô, a u Lacedemończyków łozrósła sie aże jak nôjyntô. Bez śtyrysta lôt zetwania rzymskij wysokij kóltury używali baby srogigo laufpasu i dobryj wôli. Mógli łóne bali i łozporzóndzać i naporónczać jejich iściznóm. Juzaś kajś we strzydniowiyczu wyksztôłcynie, bildóng babów przesiyngało wiydza chopów. Łówczysne ritery na isto lepszij poradziyli używać, włôdać okszóm i bardóm niźli piórym, fyjderhaltrym; fraterki zajimali sie naukóm, ale bóło tyż mocka babskich klôsztorów, kaj wiydza dostympnô bóła we takij samyj miyrze dlô klósztornych pannów. A wiela, wiela bôb bóło dochtórkami bez te côłkie stulycia. Choby ino take jak: Luisa Bourgeois ze Salerno, kierô ci flyjgowała ta Marija de Medici, babeczka łod wywołanego Henryka IV, hyjbama Marguerite la Marche, kierô fóngowała już we 1677 roku we Hôtel Dieu. Jezderkusie! We siedymnôstym i łoziymnôstym wiyku bóło moc babów-profesorów na wszycka katyjdrach we Bolonii, Pavii, Ferrarze cy Neapolu.
Ja, baby na isto niy sóm barzij iptowate łod chopów, niy sóm miechym piźnióne jak to sie niyftórym chopóm-angyjberóm, a już nôjbarzij naszym politykiyróm –przitrefiô. Ale sóm roztomajte fale, cufale i durchfale nikej u nôs na Pniokach. Kiejsik ci na plantach kole lazarytu na Karolce zicło sie dwóch, tak możno łoziymdziesiyńciolytnich knakrów. Plaszczóm tak, gniytóm te swoje rzicie na tych gorkich bankach i łôrôz jedny śnich gôdô:
– A wiysz, cosik mi sie zdô, iże moja starô cheba już kipła, już sie ji zemrziło.
– Ja? A po jakiymu tak miarkujesz ? – pytô sie tyn drugi.
– Anó, wiysz, rzecy ze tym „zeksym”, jes gynał tak niźli dôwnij, tela, co côłkie moje pomiyszkanie niy jes do porzóndku posprzóntane, poschróniane !!!
Ale, ale. Bez côłkie wiyki dziołchy ze wyższyjszych sferów pinkolyli na takich szykownych lautach, harfach, klawikordach i jesce ci zôwziyncie doskwiyrali klawiyróm tela, co jô niy znóm, niy miarkuja żôdnyj baby, kierô by poradziyła skómpóniyrować i zagrać a niy zarzympolić, choby cosik takigo jak „Serenada” Franza Schuberta. Prawucko niy ma szykowniyjszyj piyśni miyłosnyj niźli ta jejigo „Serenada”. Kómpóniyrowôł ci tyn karlus aże mu pizło trzidziyści jedyn lot i wtynczôs we srogij biydzie, we jakij żół bez côłkie życie, zemrziło mu sie we Wiydniu. Abo tak przi tyj przileżitości cosik jesce ze inkszyj zorty. Ludzie terôzki tyrajóm po roztomajtych myzyjach, galeryjach, „pinakotekach” (z gr. pinakothēkē, a za pierónym starego piyrwyj teli magazin łobrazów-wotów we Propyjejach na Akropolu) i potwiyrdzóm mi, pewnikiym potuplujóm, co nikany niy znôjdzie sie jakisik wywołany landszaft, kiery bółby podszriftowany bez kobiyta. Nó możno króm takij jednyj Rółzy Bonheur, kierô ale musiała sie ciyngiym golić i łoblykała sie ino we chopskie łodziynie. Jó tyż sóm (i ze mojóm Elzóm) już bez trzidziyści pôra lôt ździebko świata przewandrowôł i nikaj’ech na takie łobrôzy niy trefiół. Idzie sam ale spómnieć ło takij poytce Safonie (ze greckigo Ξαπφώ, łac.Sappho), kierô sie wandlowała ze Mityleny na wysepie Lesbos, i ftóro bóła nôjbarzij wywołanóm poytkóm ze VII wiyka przed naszóm eróm. Prawióm ludzie, co bali i we tego niyszczysnego 24 siyrpnia 79 roka naszyj ery przi srogim fajerze na czyść cysôrza Augusta i boga łognia Wulkana, kiej na Pompeje i Herkulanum śleciała lawa, maras i woda, a côłke te miasta łostali po tym wszyjskim przisute bez dziewiytnoście stulyci – tameszne Greki śpiywali i tańcowali do sztrofek tyj Safony. Ło tych dwiuch, a tak na isto – trzech niyszczysnych miastach Pompejach, Herculanum i Pindele szło by sam mocka łozprawiać ale rzykna ino tela, co jes to tyż ze babami skuplowane.
Miasto Pompeje bóło gróntowane kajsik we VII przed naszóm eróm, mocka sie tam dziôło a tak 89 lôt przed Krystusym Rzymiany przemianowali je tak jakosik maszkytnie na „Colonia Veneria Cornelia Pompeianorum”. Archyologi już tam chnet wszyjsko we tych Pompejach łodkopali, i terôzki wszyjskie wandrusy i turisty, mogóm zwiydzać i podziwiać nôjważniyjszô atrakcyjô starożytnigo miasta – „lunapar” (niy metlać ze rómlym, bo „lunapar” to jes po naszymu puf), gryfniście łozdobióny „erotycznymi” freskóma, a kiery mô już dwa tysiónce lôt. Tyn przibytek, tympel do kierego jesce kielanôście lôt tymu nazôd (kiej my tam ze mojóm Elzóm byli we łoziymdziesióntym roku) fest niyrade ci baby rajn wpuszczali, zostôł już terôzki do mola łozewrzity dlô wszyjskich. Tam wszandy na ścianach, na gipsdekach sóm roztomajte szildy, świnskie i zbereźne malónki, freski i płaskorzyźby, co pokazujóm nałócznie roztomajte sztelóngi przi tyj ci babsko-chopskij „robocie, kiere niy zdali sie dziewiytnôstowiycznym srogim móralistóm i roztomajtym szulmajstróm a ftórzy – tak jak Żydy i krześcijany wtynczôs – miyniyli, co erupcyjô tego Wezuwiusza to bóła k’rzeczy sztrofa za grzychy, za tyn tyjater „Rozkoszy, Grzechu i Śmierci”. A tak by tak te pufy we Pompejach to bóła ciekawô tyma. Zaobycz skuli cyny za tameszne usugi. Te zajimanie bóło na isto mało we wercie, bali i niywólnika stôć bóło na to. Za ajnfachowô, strzydniô dziołszka geldowała tela, co poła zbonka abo łoziym glasków wina abo dwa pecynki chlyba. Ale, izbetki byli tam maluśke i ćmawe, prykole krótke a kóndy, byzuchanty blank ci bali niy sebuwali szczewików, i do dzisiôj idzie ujzdrzić fleki po abzacach i zolach na ścianach.
Tyn „lunapar”, tyn côłki puf stôł poblisku ichniego „forum”, przi winklu dwiuch hulic, tak iże kóndmany mógli wlazować rajn ze łobiuch zajtów a pokazowôło jim kaj majóm wlyjźć i powiydzôło, prómp namôwiało do byzuchu take sroge żyniadło, wielgachny ciulik na kierym stôło napisane: „Hic habitat felicitas” znacy „Tu miyszkô szczyńści”. Wiycie, gôdajóm, co te wszyjskie „lunapary”, pufy to wypokopiół już we VI w. przed naszóm eróm taki jedyn istny łojciec-założiciel atyńskij republiki – Solon, kiery naskwol szafnół we wszyjskich dziylnicach swojigo miasta, tych Atyn take dómy miyjskie (gr. οἰκίσκοι, oikiskoi), ftórych cylym bóło umóżniynie fyrniokóm, samotnym prykolowygo trefu ze babami, coby niy musieli skuli tych babsko-chopskich uciychów lôtać, laufrować za wydanymi, gdowami abo dziywkami, myjdlami i modymi cerami zôcnych i wywołanych łobywateli. Tak gróntowali sie, powstôwali ci te piyrsze grecke pufy. Idzie jesce tu dopedzieć, co społyczyństwo grecke bóło nôjbarzij „mizoginistyczne”, co idzie po naszymu tuplikować, że wszyjskie tameszne chopy festelnie niy ciyrpieli kobiyt i beztóż tyż zawiyrali je we „gyneceach”. Te wszyjskie wszetecznice byli zaobycz niywólnicóma chocia, mógli być tyż i frajnymi babami, kiere straciyli łojców i patrónów, i łostali bez kustu we życiu.
Takich dziołchów-szlóndrów bóło wszandy, we wszyjskich dziydzinach mocka, byli roztomajte jesce „kapłanki” łod kierych tak na isto napocznół sie tyn nôjstarszyszy fach na świycie. Bóła takô bógini miyłości i gryfności Afrodyta (wyłóniyła sie łóna bezmać ze morza, ukôzała sie przi telim felsie kole Cypru), ftórô miała – jak to pisôł gryfnie niyjaki Strabon – we greckim Koryncie łoroz aże tysiónc takich „kapłanków”, kiere mieli wyżgane, wydziubane na kitach nómery łod 1 do 1000. Łod tych szmajów, niyrzóndniców wziyno sie miano „córy Koryntu”. Bół bali i taki król Koryntu, kiery bół tak ci wywołany, iże bywôł na gościnach i fajerach na Olimpie kaj podbiyrôł Zeusowi „ambrozja”.
Byli ci jesce we starożytniości i hetery (gr. hetaíra – towarzyszki), ale ino dlô tych nôjważniyjszych. Poradziyli łóne króm tego co Wy wiycie, a jô miarkuja, jesce móndrze gôdać, poradziyli bajstlować roztomajte malónki, czytać poyzjô. Do dzisiôj idzie sie poczytać ło takich szykownych „kurtyzanach”, „heterach” jak Aspazja (gr. Ἀσπασία), cera Aksiocha ze Miletu (skuplowano z Peryklesym), Lais ze Koryntu abo jesce Fryna, co bywała we Atynach. I niy metlać jóm ze Frynóm (Friedenshütte) dziylnicóm naszyj Rudy Ślónskij-Nowego Bytónia.
Tak sie miarkuja, co na dzisiôj by to możno już stykło, bo ftosik mi przeciepnie, co jo szkryflóm ino ło bereźdżyniu, ło gupotach i belakwastrach. I sam ci mi terôzki gynał sztimujóm sztrofki naszego Jana Kochanowskiego, ftóry pisôł bół na szimel starożytnigo Anakreonta ze Teos (kiery kole szczwôrtego wiyka przed naszóm eróm pisôł gryfne sztrofki) ło winie, przóniu i śpiywaniu:
„Próżno się mam odejmować,
Widzę, że muszę miłować,
Miłość mi dawno radziła,
Lecz ja, jako prawy wiła,
Nie chciałem słuchać jej rady,
Aż nama przyszło do zwady.
(...)
Ona ku mnie ciągnie rogi,
A ja co najdalej w nogi,
A gdy wszystkich strzał pozbyła,
Sama się w bełt obróciła
I prosto mi w serce wpadła,
Aż mnie zaraz moc opadła.”
Alech sam dzisiôj nawynokwiôł, prôwda? Przeca telach ci sam do kupy ze sia pometlôł, iże bali i sto hamerykańskich stolôrzy bez pôrã lôt by tego niy poskłôdało. A Wiycie, idzie sam terôzki możno pedzieć za Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem:
„Jô wolã polskie gówno w polu,
Niźli siyrotki w Neapolu.”

_________________
Ojgyn z Pnioków